Καμιά φορά αναρωτιέσαι αν το σώμα σου είναι φυλακή για το μυαλό σου। Δεν είναι, λέω। Θαυμάζω τους ανθρώπους που βλέπω αφοσιωμένους σε μια προσπάθεια συγκεντρωμένη, οι καρποί των προσπαθειών τους ήδη φαίνονται, το ζόρι τους βγαίνει ευκολότερα όταν προοδεύουν, κι είναι άνθρωποι που κινούνται αφανώς και γι αυτό τους χαίρομαι ακόμη περισσότερο।
Άραγε πώς είναι να ζεις με μια φαρέτρα πάνω από το μέλλον σου να περιμένεις να δεις αν θα σε στοχεύσει; Δε νιώθω λύπηση για τους ανθρώπους με προβλήματα υγείας, ούτε νιώθω άσχημα που εγώ δεν έχω, ίσα ίσα τους θαυμάζω όταν ζουν με τα θέματά τους χωρίς να τα θεωρούν κουσούρια τους।
Μακάρι να μην κουραστώ ποτέ από αυτό που μου αρέσει και λέγεται προσφορά।
Προσπαθώ να έχω μια απαλότητα σε κάθε κίνηση, να προσεγγίζω, να μη χάνω το δίκιο μου με εκνευρισμό, να παραμένω ο άνθρωπος που εξαρχής θαύμαζα να είμαι και ήθελα να γίνω।
Καμιά φορά εκεί κάτω από το υπόστεγο της λεωφόρου μού έρχεται η φράση "θέλω να γίνω εκείνος που ήμουν όταν ήθελα να γίνω αυτό που είμαι τώρα" και μετά στο γνωστό φανάρι δε βρίσκω και ουσιώδεις διαφορές ανάμεσα στους δύο εαυτούς μου।
Βλέποντας μια ταινία με υποχθόνια σχέδια αναρωτιέμαι πού βρίσκεται η κινητήριος δύναμη της απάτης, και θέλω με μανία να βυθιστώ ακόμη περισσότερο στον δικό μου κόσμο που νιώθω πως μέσα στην άγνοια προστατεύομαι από την κακοβουλία। Και λατρεύω τους φύλακες αγγέλους που πάντα εμφανίζονται και χωρίς να το ξέρουν φωτίζουν την καρδιά μου।
Δε λέω πολλά ευχαριστώ, όμως τα νιώθω και νομίζω είναι πιο ειλικρινές।
Καμιά φορά λέω παραπάνω ευχαριστώ από όσα πρέπει। Καταντάει κουραστικό।
Γυρίζοντας πίσω, όταν μού έλεγαν πως όλα όσα περνάς κάποια στιγμή σού φαίνονται τόσο μα τόσο μακρινά, κι έλεγα αποκλείεται, τώρα πια έρχομαι να συμφωνήσω। Φτάνει μια στιγμή που τα ζόρια που πέρασες τα βαφτίζεις εμπειρίες, και είναι τόσο απίστευτο που μπορείς να μιλάς για καταστάσεις που σε έφτασαν στα όριά σου, και τις περιγράφεις σχεδόν γελώντας। Και δε σου έρχεται να κλάψεις πια। Σαν μια επιλεκτική μνήμη επιβίωσης, μια φυσική επιλογή καλών αναμνήσεων, μια ομοιόσταση ψυχική που δεν ξέρεις ποιος εφηύρε, και χαίρεσαι που εσύ τουλάχιστον, την έχεις।
Κάνω μια προσευχή ακόμη για όλα εκείνα που εύχομαι να μην πάνε στραβά। Μια δυνατή ακόμη προσευχή। Σαν όλες εκείνες που σιγολέω από μέσα μου το πρωί που ανοίγω τα μάτια, και όταν κλείνω τις πόρτες।
Δε γνωρίζω τι εστί φυλακή γιατί ακόμη κι όταν εγκλωβίστηκα σε καταστάσεις ή χώρους, δεν ένιωσα ποτέ το μυαλό μου να παγιδεύεται। Δεν γνωρίζω παγίδες, δεν υφίστανται παγίδες αν δε θέλεις να δικαιολογηθείς ότι παγιδεύτηκες।
Κάποιοι άνθρωποι θα ηθικοποιούν τις ανήθικες πράξεις τους εφόρου ζωής, και όπως λέγαμε προχθές κάτι τέτοιοι άνθρωποι χαλάνε το γενικό σύνολο, και είναι άσχημο να είσαι εσύ που χαλάς το μέσο όρο και να μην το ξέρεις।
Τις προάλλες μετάλαβα μαζί με το μοναδικό άτομο που τελευταία μου προκάλεσε θυμό και άσχημα συναισθήματα- κι ήταν μια σύμπτωση που σου θυμίζει πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνεις καλύτερος άνθρωπος- αν μπορείς।
Αυτά για σήμερα, γιατί θέλω να κυκλοφορήσω στους δρόμους απόψε, έχει μια βροχή και μια χειμωνίλα έξω, που με κάνει να θέλω να αποχαιρετήσω την εποχή που όσο κι αν με κάνει να γκρινιάζω, κατά βάθος την αγαπώ.