Τι θα μου έλεγες μπαμπά αν ήξερες?

Στο τέλος μιας ωραίας μέρας, κάνεις μια αποκάλυψη που σε τρώει। Γιατί για λίγα δευτερόλεπτα, ανάμεσα στα όμορφα τοπία και το θαλασσινό αεράκι, νιώθεις μια πίκρα।Μην μασάς, λέω, η ελπίδα σκοτώνει και τη μνήμη και τη θέληση, αφού έτσι νιώθεις, πρέπει να διεκδικήσεις την αλλαγή। Μεγαλώνεις, παιδί μου। Ψάχνεις τις αιτίες ανάμεσα σε μικρά καθημερινά πράγματα για να ονοματίσεις το κενό που δημιουργήθηκε κάπου στο ανάμεσα। Περιμένεις μια απόφαση από αλλού ειπωμένη, όταν εσύ διστάζεις να ζυγίσεις। Ας είσαι παράλογος, όπως λένε οι υπόλοιποι, όταν δε θέλεις πια να συμβιβαστείς με μια κακουχία, πρέπει να δεχτείς το τίμημα της απώλειας। Και να ρισκάρεις και να κάνεις σαματά। Κι ας μετανιώσεις μετά, ο φόβος φέρνει την μετάνοια, ο φόβος φέρνει και τις συμβατικές ζωές। Αλλά εσύ δε θέλεις να κοιμάσαι και να ξέρεις πως από φόβο βρίσκεσαι σε αυτό το κρεβάτι। Αυτό παιδί μου, να μην το φοβάσαι, να μιλάς όταν σε πνίγει το δίκιο και να αντιστέκεσαι στο φόβο των μικρών ανθρώπων। Και να κάνεις υπομονή παιδί μου, μέσα σε τέτοιες καταστάσεις θα υπομείνεις πράγματα, θέλει μαγκιά για να διατηρήσεις κάτι ζωντανό, τελείωσες το σχολείο παιδί μου και τώρα τα υπόλοιπα θα τα μάθεις στην πράξη। Δε σε φοβάμαι, να μη σε φοβάσαι। Όταν θα περάσει η λύπη της απώλειας, ένα κουρασμένο βράδυ θα χαμογελάσεις κρυφά που πέταξες ένα μεγάλο βάρος και δεν το άφησες να σε θάψει। Και θα σταματήσεις να περπατάς με σκυμμένο το κεφάλι। Η δύναμη ,παιδί μου, λειτουργεί αθροιστικά। Βρίσκεις λιγοστή δύναμη για να ξεκινήσεις, και μετά η υπόλοιπη έρχεται και σε βρίσκει μόνη της। Δεν τα γράφει στα βιβλία αυτά, γιατί είναι μυστικά που αποκαλύπτεις, στα τριάντα σου, στα δεκαπέντε σου, και αν είσαι λίγο πιο νωθρός, στα πενήντα σου। Αλλά εσύ βιάζεσαι για ανατροπές, έτσι δεν είναι? Μην κοιτάζεις ό,τι βλέπεις γύρω σου, τον εαυτό σου να κοιτάς και να πράττεις.