Χτυπάει το τηλέφωνο, δεν είμαι εδώ, κρύβομαι από οτιδήποτε θέλει να μάθει πώς είμαι και τι κάνω। Μια απεριόριστη λαχτάρα απομόνωσης, ησυχίας, να όπως αυτή, κανείς έξω από τα τζάμια μου που καθρεφτίζουν τη μικροζωή μου σε μια γειτονιά πυκνή, κακόγευστη। Οι διορίες δίνουν και παίρνουν στο κεφάλι μου, οι συγκρίσεις, οι άπιστες αμφιβολίες, τα πρέπει που με διατάζει μια βαθιά αίσθηση που ποτέ ως τώρα δεν με πρόδωσε, κι εγώ σε μια δίνη ερωτική, να δειλιάζω το αυτονόητο, να φοβάμαι να ξεποντάρω, κι αν τελικά κερδίσω? Σαν το λεωφορείο που το περιμένεις ώρα και έχεις δίλημμα αν θα το περιμένεις ή θα ξεκινήσεις ποδαράτα- δεν κινήθηκα όμως ποτέ με φόβο ατυχίας ή κακών συμπτώσεων, συμβαίνει κάτι μάλλον φυσιολογικό με τα χρόνια, έτσι που το άρωμά σου γίνεται συνήθεια, μαθαίνω να μην ποντάρω σε κανέναν και σε τίποτα, να μην έχω φόβο παρά μόνο φόβο Θεού, νιώθω ότι ακόμα κι αν αύριο εξαφανιστούν όλα μου τα πατήματα, θα ξυπνήσω και μετά τον καφέ μου, θα ξέρω πού να πάω, πώς να βαδίσω, σαν να ήξερα ανέκαθεν πως πέρα από τα πόδια μου δεν υπάρχει άλλο στήριγμα।
Συγκρίσεις επί χάρτου, επί εικόνας, επί ψυχών। Ατέλειωτα σκαψίματα σε μια ησυχία ζηλευτή, σαν αυτή που δε θέλεις ποτέ να σου διαταράξουν, κι έξω ξέσπασε μια κουφή καταιγίδα, για να κάνει πιο έντονη τη σιγή γύρω μου। Ετσι πάει। Έτσι πάει? । Γύρω μου ησυχία, εντός μου βυθός। Κάπου ανάμεσα στις καθημερινές εκπαιδευτικές διαδικασίες, όπως αποκαλώ σήμερα το καθετί που μου συμβαίνει, εκεί κάπου βαθαίνει μέσα μου μια μεγάλη αμφιβολία ότι κάτι δεν κάνω σωστά। Έχω καιρό να σε τσούξω λιγάκι, πληγή μου, και νομίζω πως είναι η ώρα για μια εξτρά παρέμβαση, λοιπόν। Βάζω τους τόνους στις λέξεις όπου θέλω, γιατί είναι από τα λίγα πράγματα στα οποία μπορώ να κάνω ό,τι θέλω। Κομ ιλ φό, ελληνιστί ψευτοαξιοπρεπής। Δεν σοβαροδείχνω, ούτε σοβαρεύω। Μέσα σε κάθε σοβαρή κατάσταση υποδύομαι ένα ώριμο ανθρωπάκι, και θα ξεδώσω μια μέρα, τόσο μα τόσο πολύ... Που δε θα με αναγνωρίζεις। Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χάσεις κάτι, να στο κλέψουν ,να σου παραπέσει όταν δεν το κρατάς σφιχτά, ή να μην το θέλεις πια και να το αφήσεις, να το χαρίσεις ή να το πουλήσεις για να πάρεις αμαχητί κάτι καλύτερο। Δεν εμπίπτω σε καμία από τις παραπάνω περιπτώσεις। Η συνιστώσα μου είναι ότι θα ήθελα μια μέρα να φύγω για να πω "χάρηκα" και να μην πω "φτάνει", αλλά έχω δυστυχώς ήδη πει "φτάνει"। Με συγχωρείς που δεν μπορώ να το κάνω πιο απλά, οι αποφάσεις δεν θέλανε ποτέ πολύ σκέψη, αλλά μια μέρα θα το κάνω τόσο αβίαστα, θα ξεποντάρω με μια κίνηση ματ, και θα σκορπίσω τις μάρκες μου στο δρόμο, ίσα ίσα για να περπατώ πια ανάλαφρα, να μην περιμένω τίποτα।

ΥΓ Για κάποιο λόγο, μετά την ταύτιση στον νταντ, αποκτώ και μια ταύτιση από μαμ, μια ταύτιση που θέλω αν προσαρμόσω όμως στα μέτρα μου। Γιατί τελικά δεν ξέρω αν κάνατε τόσο καλά। Η δική μου ζωή δεν είναι συμβόλαιο। Θα γίνει επιλογή μου μόνο όταν δεν θα έχω άλλη επιλογή।