Κυριακή, Πρωταπριλιά, και αναρωτιέμαι ποιος μου κάνει πλάκα... Μια υποψία ρεμπέτικης μελωδίας θέλει να ξεσπάσει από μέσα μου, εκεί ανάμεσα στα μικρούτσικα γράμματα του χάντμπουκ, που πρέπει να ξεκοκαλίσω σε ελάχιστες ώρες, προσεύχομαι λιγάκι και μετά ξεχνιέμαι και μετά βρίσκω να κάνω κάτι άλλο και μετά προσπαθώ να πεισμώσω, και τις σιχαίνομαι εκείνες τις Κυριακές που πρέπει να κλειστώ μέσα, και μετά νιώθω ευγνωμοσύνη που με περιμένουν μπόλικες Κυριακές σαν κι αυτή στη ζωή μου, και δε θέλω να κλείσω τα μάτια μου απόψε το βράδυ αν δεν τακτοποιήσω τις εκκρεμότητες που με ταλαιπωρούν, όταν γκρινιάζω δεν με καταλαβαίνουν γιατί νομίζουν ότι είμαι από εκείνους που φοβούνται, δε φοβάμαι όμως τόσο, νιώθω σαν να είμαι σε μια ζούγκλα και για κάποιον ανεξήγητα καλό λόγο, βρίσκεται κάποιος φύλακας που με καθοδηγεί και με βοηθά να επιβιώσω, και μετά ξαναενηλικιώνομαι, κάθε μέρα, κάθε χρόνο, και σιγολέω από μέσα μου πως αν δε γουσταρω κάτι να φύγω, και πρέπει να το προετοιμάσω, ή να την κάνω απρόοπτα, και με περιμένει κι εκείνο το κωλοβιβλίο ανοιχτό στο διπλανό δωμάτιο, αλλά μ αρέσει να δοκιμάζω καινούρια πράγματα και να προσπαθώ και να αποτυγχάνω ακόμα, με κάνει καλύτερο άνθρωπο, και υπόσχομαι σαν κάτι τέτοιες Κυριακές να βρίσκω πάντα κάτι καινούριο να με κινητοποιεί।