Μπέιμπι ντιντ ε μπάντ μπάντ θινγκ... Γιατί δεν έχουν όλα εξηγήσεις και καμιά φορά είσαι τόσο κουρασμένος που σου φαίνεται ότι όλα επιτρέπονται। Και είσαι τόσο πτώμα για να νιώσεις τύψεις που νομίζεις ότι απλά δικαιούσαι μια ατασθαλία। Και δεν ξέρεις καν τι σε ορίζει καλό και τι σε ορίζει κακό άνθρωπο। Ούτε αν μπορεί να σε ελαφρύνει μια συγνώμη। Και υπάρχουν κλίκες στις οποίες δεν θέλεις να μπεις, και προσπαθείς να μιλήσεις και να ακουστείς αλλά πέφτεις στο κενό, και δε δίνεις δεκάρα για την εφήμερη προσοχή που μπορεί να δώσει κάποιος, απλά για τα μάτια σου, και τρέχεις ασταμάτητα για να γίνεις καλός διεκπεραιωτής, και να νομίζεις ότι σου κόβει, αν τα καταφέρνεις καλά να κάνεις τις χαμαλοδουλειές, και μετα πέφτεις ξερός, νευριασμένος, θυμωμένος, και εύχεσαι να μπορούσες να ξεστροβίλιζες το κεφάλι σου και να ρχόταν ένας καλός δάσκαλος να σου δείξει από πού πρέπει να ξαναρχίσεις για να γεμίσεις τα κενά σου।
Και είναι κρίμα να συνειδητοποιείς πως οι έντονες αντιδράσεις συμπάθειας, είναι κάποτε παθολογικές, γιατί μπορεί να ακολουθήσουν εξίσου έντονες αντιδράσεις θυμού- είναι περίεργοι αυτοί οι άνθρωποι। Αλλά από έναν άνθρωπο που ζει μόνος, να τα περιμένεις όλα.