Φύγαμε.

Τρελαίνομαι να αγαπώ τα πάντα... Τον ήλιο που με καίει απειροελάχιστα από το παράθυρο, την λάμψη που αναβλύζει από μέσα μου όταν εισπράττω καλές κουβέντες και αναδραστικά λάμπω περισσότερο και εισπράττω ακόμα περισσότερη ευγένεια και καλοσύνη। Όπου και να πάω μπορώ να τα καταφέρω, με έναν ωραίο τρόπο το κλίμα γίνεται καλύτερο, και μετά έρχονται κάτι ωραία βράδια που μυρίζουν έντονα καλοκαίρι και στέκομαι στο μπαλκόνι μου, εκεί, όπως παλιά, να λατρεύω τη ζωή, να απολαμβάνω την κούραση μιας πανέμορφης μέρας, δεν υπάρχουν σκοτάδια όταν μπορείς να διακρίνεις το φως στους ανθρώπους, μπορεί να μην είναι όλα τέλεια αλλά η ευτυχία υπάρχει όταν εσύ μπορείς να τη δεις, και θα θελα να προλάβαινα να μοιραζόμουν αυτό το συναίσθημα περισσότερο με άλλους ανθρώπους αλλά έχω πειστεί πλέον ότι η δουλειά σου είναι το δεύτερο σπίτι σου και είναι υπέροχο να μη νιώθεις φιλοξενούμενος αλλά κάτοικος εκεί।
Αγαπώ να απολαμβάνω το καθετί, και τον τρόπο να μαθαίνω και τον τρόπο να ξαποστέλνω ενίοτε... Και την έλλειψη κόμπλεξ να παραδεχτώ τα λάθη μου, και τον αυτοσαρκασμό που σε κάνει ίσως στους άλλους αδύναμο αλλά κατά βάση σε κάνει πιο ακομπλεξάριστο στο τι θα πουν οι άλλοι, και ό,τι και να λες, έχει μια ωραία νύχτα απόψε και κρίμα σ αυτούς που ζορίζονται, αλλά κρίμα και σ αυτούς που ζορίζουν τον εαυτό τους χωρίς λόγο, επειδή δεν ξέρουν απλά να απολαμβάνουν। Ρακή, άσπρο πάτο και αεράκι γλυκό, και φύγαμε.

http://www.youtube.com/watch?v=rujxXOmYLUU