Είναι πάλι Κυριακή με ήλιο και ατέλειωτη θέα από το παράθυρό μου, και νιώθεις ότι εσύ μπορεί να πηγαινοέρχεσαι σε διάφορες καταστάσεις, αλλά ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα κάποιες υπέροχα σταθερές αξίες। Αξίες όπως η αγάπη στον εαυτό σου νο μάτερ γουάτ και ο ήλιος που ξεπλένει την καρδιά σου όταν αυτή έχει σκουριάσει।
Θέλει απόφαση η φυγή, και μάλλον η ζωή γενικότερα δε θέλει και τόση σκέψη।
Θέλω πάντα να μπορώ να φεύγω και να μου επιτρέπεται να ξαναγυρίζω, αλλά δεν πάει ακριβώς έτσι। Είναι ανόητο να το νομίζεις। Όπως είναι ανόητο να νομίζεις ότι μπορείς να πληγώνεις τον άλλο και να ξεχειλώνεις την υπομονή του ατέλειωτα। Δεν πάει έτσι, αλλά θα το μάθεις।